Konflik Palestin-Israel bukanlah suatu isu yang
baru sebaliknya telah berlarutan sejak sekian lama. Sejak negara Israel secara
rasminya telah diisytiharkan iaitu pada 15 Mei 1948, ternyata konflik ini telah
berlaku lebih enam dekad. Sejarah Palestin moden pula telah menyaksikan bahawa
Palestin telah jatuh ke tangan pihak British sejak tahun 1917. Kejatuhan
Palestin ke tangan British adalah ekoran daripada kekalahan tentera Turki
Uthmaniyyah yang telah dikalahkan oleh tentera British semasa di bawah pimpinan
General Allenby.
Jika
ditelusuri dalam aspek sejarah, kerajaan Islam terakhir yang menaungi Palestin
adalah semasa di bawah pemerintahan kerajaan Turki Uthmaniyyah. Pada tahun
1516, Palestin telah menjadi wilayah di bawah naungan Empayar Islam Uthmaniyyah
yang telah diambil alih daripada kerajaan Mamluk dalam Perang Marj Dabak
berdekatan dengan Halab.[1]
Semasa di bawah pemerintahan Uthmaniyyah, Baitulmaqdis dan Palestin merupakan
wilayah terbuka yang boleh dilawati oleh golongan Kristian dan Yahudi untuk
mereka melakukan ibadah. Namun begitu, golongan Yahudi sering ditindas di Barat
terutamanya di wilayah Eropah Timur. Bagi membela nasib golongan ini, mereka
telah menubuhkan Pertubuhan Zionis Antarabangsa (WZO) yang secara rasminya ditubuhkan
pada tahun 1897.[2] Tujuannya adalah untuk
mendapatkan sebuah negara bagi bangsa Yahudi.
Kelemahan
Kerajaan Turki Uthmaniyyah yang memerintah Palestin di antara tahun 1516-1917
telah memudahkan laluan untuk menjayakan projek Yahudi-Zionis di Palestin.
Pasukan British di bawah pimpinan General Allenby ketika itu telah berjaya
menawan Palestin daripada naungan Uthmaniyyah dan berjaya menawan Palestin pada
bulan Disember 1917.[3]
Selepas Perang Dunia Pertama, Baitulmaqdis dan Palestin telah jatuh ke tangan
British. Rentetan daripada penjajahan tersebut, bermulalah perpindahan secara
besar-besaran bangsa Yahudi ke Palestin di bawah naungan British dari
1918-1947. Pertubuhan Zionis sememangnya mempunyai rancangan untuk mewujudkan
sebuah negara bagi bangsa Yahudi. Hal ini dapat dilihat apabila Zionis membuat
rancangan dengan memberikan tumpuan kepada empat perkara iaitu:[4]
- i. Melakukan promosi, mengikut kesesuaian, tentang penjajahan Palestin
ii. Mewujudkan organisasi dan kerjasama dengan seluruh jentera Yahudi
dengan cara menguasai institusi, tempatan atau antarabangsa dengan
mengikut undang-undang setiap negara.
iii. Menguatkan dan meningkatkan kesedaran serta sentimen kebangsaan
Yahudi.
iv. Melakukan persediaan untuk mendapatkan pengiktirafan kerajaan, jika
perlu, untuk menjalankan tujuan serta agenda Zionis.
Bagi
menjayakan matlamat tersebut, pelbagai usaha telah dilakukan oleh Yahudi
termasuklah cuba untuk meraih simpati daripada kuasa-kuasa besar seperti Britain.
Kesannya, Britain telah bersetuju untuk menyokong penubuhan sebuah negara untuk
orang Yahudi di Palestin. Hal ini dapat dilihat melalui Deklarasi Balfour yang
bertarikh 2 November 1917 iaitu:
“His
Majesty’s Government view with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and
will use their best endeavours to facilitate
the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may
prejudice the civil and religious rights of existing
non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.”[5]
Berdasarkan
perkara yang telah termaktub di dalam Deklarasi Balfour, hal ini jelas
membuktikan bahawa Britain menyokong penubuhan negara bagi bangsa Yahudi.
Ironinya, penubuhan negara tersebut adalah terletak di Palestin yang merupakan
tempat bagi bangsa Arab yang majoritinya adalah terdiri daripada orang-orang
Islam dan sebahagiannya adalah terdiri daripada orang Kristian. Apabila mereka
telah memperoleh ‘mandat’ daripada Britain, maka mereka telah mempergiatkan
usaha ke arah penyatuan orang Yahudi di Eropah terutamanya di Timur Eropah
untuk berhijrah ke Palestin. Zionis telah menuntut untuk mewujudkan sebuah
negara untuk orang-orang Yahudi dengan mengaitkan bahawa orang Yahudi mempunyai
sejarah lama di Palestin. Namun begitu, alasan dengan mengaitkan sejarah lama
untuk mendapatkan sesuatu tanah atau daerah adalah tidak termasuk di dalam
undang-undang antarabangsa.[6]
Oleh kerana tidak dapat merealisasikan matlamatnya
dengan menggunakan hujah tersebut, Israel telah menggunakan alternatif lain
bagi mendapatkan sebuah negara dengan merampas, menduduki bahkan menghalau
penduduk Palestin dari tanah air mereka sendiri. Bagi merealisasikan matlamat
ini, Zionis telah melakukan pelbagai bentuk kezaliman termasuklah menghalau
penduduk kampung keluar dari kampung-kampung mereka, mewujudkan ketidakstabilan
dan huru-hara bahkan sanggup membunuh rakyat Palestin yang tidak berdosa
seperti peristiwa Deir Yasin yang berlaku pada tahun 1948. Peristiwa ini
merupakan titik hitam ke atas Penduduk Deir Yasin. Perkampungan ini yang pada
awalnya merupakan sebuah kampung yang aman damai dan terletak di sebelah barat
Jerusalem. Namun begitu, tindakan kejam tentera Yahudi yang dikenali sebagai
Irgun Leumi telah menjalankan pembunuhan beramai-ramai ke atas penduduk Deir
Yasin dan pada 9 April 1948.
Menurut
Ketua Delegasi Persatuan Palang Merah Antarabangsa iaitu Jaques de Reyneir,
beliau menyatakan bahawa 300 orang
penduduk telah terbunuh dengan pelbagai bentuk penyeksaan.[7]
Pembunuhan yang dilakukan dengan arahan secara jelas oleh ketua-ketua
Irgun telah menyaksikan pembunuhan yang
dilakukan ke atas orang tua, wanita dan kanak-kanak, bahkan dibunuh dengan
menggunakan bom grenad dan pisau oleh pasukan tentera Yahudi. Hal ini jelas
membuktikan bahawa demi mencapai matlamatnya, Zionis sanggup melakukan apa
sahaja tanpa rasa belas kasihan bahkan dilihat turut melanggar hak asasi
manusia. Menurut Ibrahim Abu Al-Hayja’ di dalam bukunya iaitu Children Under Occupation:
“The Fourth Geneva Convention of 1949
relative to the Protection of Civilian Person
in time of war FORBADE all sorts of aggression against life and security of civilians protected by the
present of convention. Article 147 of the convention
considers any aggression against the right to life a gave breach [to the convention]. Article 6 of the United
Nation Convention on the Right of Child
says, “States Parties recognize that every child has the inherit right to life”. The second part of the same Article
says, “States Parties shall ensure to the
maximum extent possible the survival and development of the child.””[8]
Kekejaman
yang dilakukan oleh tentera Yahudi ini bukan sahaja penyeksaan dari segi
fizikal bahkan mental. Bagi penduduk yang terselamat, tentera Irgun telah
membawa mereka menaiki trak dan diarak bahkan dipamerkan di jalan-jalan sekitar
Jerusalem bagi menandakan bahawa tindakan pembunuhan dan pembersihan etnik ini
merupakan suatu bentuk kemegahaan dan kemenangan ke atas orang Yahudi. Tindakan
yang dilakukan oleh tentera Irgun ini sama sekali tidak berperikemanusiaan dan
melanggar hak asasi manusia. Penduduk Deir Yasin yang terselamat terpaksa
menyaksikan sendiri pembunuhan yang dilakukan ke atas keluarga mereka dengan
kejam dan akhirnya memberikan kesan yang mendalam ke atas diri mereka sendiri.
Sudah tentu pengalaman perit yang dialami ini tidak akan dilupakan dengan
sebegitu mudah. Jumlah mangsa dalam kalangan masyarakat Arab-Palestin yang
kehilangan tempat tinggal pula tidak dapat ditentukan dengan sahih kerana tiada
sebarang data yang diperoleh berdasarkan tempat asal atau tempat kelahiran
mereka. Secara totalnya, keseluruhan penempatan Arab telah dikosongkan dan
penduduk asal telah diarahkan keluar.
Pada
14 Mei 1948, tanpa menghiraukan kemarahan orang Arab, Israel telah mengibarkan
bendera barunya dengan Lambang Bintang Daud manakala orang Arab pada ketika itu
telah mengumumkan perang. Lebih dari 1,500 pejuang Palestin terbunuh ketika
melawan pasukan Inggeris dan ada yang ditahan kerana menentang Yahudi.[9]
Ketika berlakunya perang pada 15 Mei 1948, lebih dari 750, 000 orang Arab
Pelestin yang meninggalkan segala yang mereka miliki dan pergi meninggalkan
negaranya. Akibat daripada peperangan ini, ribuan penduduk telah lari ke
Semenanjung Gaza dan Tebing Barat dan negara-negara jiran seperti Syria dan
Lubnan. Israel juga bertindak menghancurkan perkampungan dan menyebabkan
penduduk asalnya tidak mungkin akan kembali lagi. Kekalahan tentera sukarela
Arab dan Palestin dalam pertempuran selama 6 bulan (Disember 1947 – Mei 1948)
menentang Israel telah menjadikan Ben Gurion dilantik sebagai Perdana Menteri
Pertama.
PBB
telah menubuhkan satu jawatankuasa untuk membincangkan masalah Palestin iaitu United Nation Special Committee on Palestine
(UNSCOP) yang diwakili oleh negara
Kanada, Czekoslovakia, Guatemala, The Netherlands, Peru, Sweden dan Uruguay.
Jawatankuasa ini mencadangkan penubuhan negara Palestin dan Yahudi dengan kuasa
autonomi masing-masing. Di bawah Plan Pembahagian yang dikemukakan oleh
Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu (United
Nation), Semenanjung Gaza dan Tebing Barat diletakkan di bawah penguasaan
Jordan dan Mesir manakala selebihnya menjadi negara Israel.[10]
Penubuhan negara Israel ini ternyata memanjangkan lagi konflik Arab-Israel.
Pengusiran
etnik yang dilakukan adalah dapat dilihat melalui tiga tahap. Tahap yang
pertama adalah dari Disember 1947 hingga akhir musim panas pada tahun 1948.
Pada tahap pertama ini perkampungan penduduk Palestin dihancurkan bahkan mereka
diusir keluar. Pada tahap yang kedua iaitu enam bulan berikutnya, seramai 452,
780 penduduk Palestin yang telah diusir dari kawasan-kawasan yang menjadi
jajahan Israel dalam UN Partition Plan.[11]
Pada tahap yang ketiga iaitu pada tahun 1954, hanya 100, 000 yang tetap tinggal
di tempat asal mereka dan menjadi kelompok minoriti Palestin yang menjadi warga
Israel. Penduduk yang selebihnya iaitu seramai 800,000 telah diusir, melarikan
diri kerana ketakutan dan terkorban dalam pembunuhan yang dilakukan oleh
Israel. Oleh itu, dapat dilihat bahawa sekitar 80% penduduk Palestin yang
diusir dan hidup dalam keadaan yang tidak menentu sehingga kini.
Semasa
berlaku perang pada tahun 1967 (Perang 6 hari), Israel telah berjaya
mengalahkan kesatuan tentera negara-negara Arab iaitu Mesir, Syria dan Jordan.
Kesannya, Israel telah dapat menawan seluruh Palestin dengan penguasaan
terhadap Semenanjung Sinai dari Mesir, Bukit Golan dan Syria serta Semenanjung
Gaza dan Tebing Barat dari Jordan.[12]
Campurtangan PBB dalam dalam konflik ini telah menghasilkan Resolusi 242 Majlis
Keselamatan Bangsa-bangsa Bersatu yang diluluskan pada November 1967, telah
mengarahkan agar Israel keluar dari wilayah-wilayah yang ditakluki pada perang
1967. Namun begitu, sehingga kini hanya Semenanjung Sinai sahaja yang
diserahkan kembali kepada Mesir melalui Perjanjian Camp David 1979. Keengganan
Israel untuk keluar dari wilayah Tebing Barat dan Semenanjung Gaza sejajar
dengan Resolusi 242 Majlis Keselamatan Bangsa-bangsa Bersatu telah mendapat
kecaman dari majlis itu dan tidak terkecuali seluruh dunia khususnya
negara-negara Arab.
Kehidupan
penduduk di Gaza semakin merosot sejak sekatan yang dilakukan oleh Israel pada
tahun 2007. Penduduk di Gaza termasuk di Tebing Barat telah dikelilingi oleh
tembok dan disekat oleh rejim Zionis. Sekatan yang dilakukan telah menyebabkan
lebih dari 1.4 juta penduduk yang terdiri daripada lelaki, perempuan dan
kanak-kanak terperangkap di Gaza dengan tanah keluasan yang hanya 40 kilometer
panjang dan 9.5 kilometer lebar. Hal ini telah menyukarkan keadaaan ekonomi
dengan keluasan tanah yang terhad sehingga menyumbang kepada kemiskinan dalam
kalangan penduduk di Gaza. Berdasarkan keseluruhan penduduk di Gaza, seramai
1.1 juta penduduk yang hidup sebagai pelarian.
Dalam
keadaan dan kehidupan yang tidak menentu ini, hampir 80% penduduk di Gaza
terpaksa bergantung kepada bantuan kemanusiaan antarabangsa dan jumlah
pengangguran telah meningkat lebih daripada 40%. Hal ini kerana sebelum
wujudnya sekatan terhadap penduduk Gaza, seramai 110, 000 pekerja yang terlibat
dalam sektor swasta namun seramai 75, 000 pekerja yang telah kehilangan
pekerjaan berikutan sekatan yang dilakukan oleh Zionis.[13]
Manakala dalam aspek kesihatan, kesihatan penduduk merosot dengan teruk. Ramai
golongan muda dan bayi sangat memerlukan bantuan perubatan. Tambahan pula,
penduduk sangat memerlukan bekalan air yang bersih dan mereka terpaksa
mendapatkan bekalan air bersih dari pantai
(kedua-dua Palestin dan Israel berkongsi dua lembangan air bawah tanah
di sepanjang pantai Mediterranean).
Hal
ini tidak bermakna bahawa Semenanjung Gaza mempunyai sumber air yang tidak
mencukupi tetapi kualiti air adalah tidak sesuai untuk kegunaan domestik dan
pertanian. Hal ini adalah sebahagian besarnya disebabkan oleh eksploitasi
berlebihan jangka panjang yang menyebabkan kepada tahap kemasinan dan
pencemaran nitrat. Dengan pertumbuhan pesat penduduk, kira-kira 3.8%, ia adalah
mustahil untuk penduduk Gaza bergantung semata-mata kepada satu sumber air
sahaja. Selain daripada sekatan, ketegangan politik antara Fatah (PLO) dan
Hamas, khususnya dalam Pilihan Raya selepas perundangan 2006 (yang dimenangi
oleh Hamas), juga terus menjejaskan keadaan di Gaza. Kedua-dua pihak mempunyai
kaedah dan strategi yang berbeza dalam memenangi hati semua rakyat Palestin.
Perebutan tanpa henti antara mereka malangnya telah membawa kepada konflik
ketenteraan yang dikenali sebagai "Battle
of Gaza" yang berlaku di antara 7 hingga 15 Jun 2007.[14]
Namun
begitu, tanpa menafikan bahawa keputusan Israel untuk melancarkan serangan
ketenteraan ke atas Gaza yang dikenali sebagai Operation Casting Lead (OCL) yang berlangsung selama 22 hari (dari
27 Disember 2008 hingga 18 Januari, 2009) adalah titik perubahan kekejaman
rejim Israel terhadap penduduk Gaza. OCL bukan sahaja membunuh lebih daripada
1,400 rakyat Palestin, tetapi menurut United
Nations Relief and Works Agency (UNRWA) yang menjadi tuan rumah UN Shelter Cluster melaporkan bahawa
sekurang-kurangnya 3,600 tempat perlindungan juga hancur dan pelarian adalah
sekitar 21,000 orang termasuk kira-kira 10,500 kanak-kanak.[15]
Di samping itu, OCL juga merosakkan lagi 280 (ada yang mengatakan 250 sekolah)
daripada 641 buah sekolah di Gaza. Peristiwa tragis OCL telah menjadikan Palestinian Non-Governmental Organizations
(PNGO) terpanggil untuk menghentikan keganasan yang berlau serta menggesa
kedua-dua Fatah dan hamas untuk berdamai demi kepentingan dan kebaikan rakyat Palestin.
[1] Mohd Roslan Mohd Noor, Konflik
Israel – Palestin Dari Aspek Sejarah Moden Dan Langkah Pembebasan Dari
Cengkaman Zionis, Jurnal Al-Tamadun Bil.
5, Universiti Malaya, 2010, hlm. 73.
[9] Rian
Yuliani, Konflik Arab Israel: Pengusiran
Etnis Palestina dan Diaspora Etnis Palestina, Jakarta: Universitas Islam
Negeri Syarif Hidayatullah, 2011, hlm. 3
[10] Siti Rohana Bt Hj.
Omar, Gerakan Penentangan Rakyat Palestin
Terhadap Kerajaan Israel (1948-1987), Bangi: Universiti Kebangsaan
Malaysia, 1999, hlm. 5.
[11] Rian
Yuliani, Konflik Arab Israel: Pengusiran
Etnis Palestina dan Diaspora Etnis Palestina, Jakarta: Universitas Islam
Negeri Syarif Hidayatullah, 2011, hlm. 6.
[12] Siti Rohana Bt Hj.
Omar, Gerakan Penentangan Rakyat Palestin
Terhadap Kerajaan Israel (1948-1987), Bangi: Universiti Kebangsaan
Malaysia, 1999, hlm. 6.
No comments:
Post a Comment