1.0
PENGENALAN
Indira
Gandhi atau nama sebenarnya ialah Indira Priyadarshini Gandhi telah dilahirkan
pada 19 November 1917 di Allahabad serta merupakan anak kepada pasangan Kamala
dan Jawaharlal Nehru.[1] Beliau
merupakan Perdana Menteri India yang ketiga serta merupakan wanita pertama yang
memegang jawatan sebagai Perdana Menteri India. Beliau telah memegang jawatan
tersebut selama tiga penggal berturut-turut iaitu dari 1966 hingga 1977, dan
pada penggal yang keempat iaitu pada tahun 1980 sehingga berlakunya pembunuhan
ke atas beliau iaitu pada tahun 1984.
Indira
Gandhi telah dibesarkan dalam suasana politik sejak dari kecil lagi. Datuknya
iaitu Motilal Nehru merupakan seorang peguam serta merupakan orang penting
dalam Kongres Kebangsaan India serta turut dikenali sebagai tokoh nasionalis
India. Ayahnya iaitu Jawaharlal Nehru pula merupakan Perdana Menteri India yang
pertama dan memainkan peranan yang penting ke arah kemerdekaan India. Indira
Gandhi mendapat pendidikan di Somerville
College, Oxford dan telah dianugerahkan gelaran kehormat. Beliau juga pernah
mendapat pendidikan di Sekolah Moden di Delhi, sekolah biara St Cecilia dan St
Mary Kristian di Allahabad, Ecole Internationale di Geneva, Ecole Nouvelle, dan
Pupils' Own School di Poona dan
Bombay. Beliau telah berkahwin dengan Feroze Gandhi pada usia 25 iaitu pada
tahun 1942 dan dikurniakan dua orang anak.
Antara tahun 1947 hingga 1965,
beliau telah berkhidmat sebagai pembantu peribadi tidak rasmi kepada ayahnya
sendiri dan dengan itu beliau secara tidak langsung dapat mempelajari selok-belok
berkaitan arena politik. Pada tahun 1964 iaitu setahun selepas kematian
ayahnya, buat pertama kalinya, beliau telah dipilih sebagai Menteri Penerangan
dan Penyiaran di dalam kabinet Lal Bahadur Shastri. Setelah kematian Shastri,
beliau telah dilantik sebagai Perdana Menteri India.
Gandhi juga mengambil langkah agar
anak-anaknya terlibat dalam arena politik. Anaknya yang muda bernama Sanjay telah
dipilih sebagai warisnya tetapi meninggal dunia dalam kemalangan pada bulan Jun
1980. Kemudian, Indira Gandhi telah meminta agar anak sulungnya iaitu Rajiv Gandhi untuk
berhenti kerja sebagai seorang juruterbang dan terlibat dalam arena politik
pada bulan Februari 1981. Namun begitu, nasib seakan tidak menyebelahinya kerana
Rajiv Gandhi telah meninggal dunia akibat dibunuh.
Indira Gandhi merupakan seorang yang
amat disegani bahkan beliau banyak memberikan sumbangan ke arah pembangunan
India sama ada dari aspek sosial, ekonomi mahupun politik. Indira Gandhi juga
banyak mengikut jejak ayahnya Jawaharlal Nehru. Semasa beliau menjadi Perdana
Menteri, beliau telah mendapat penghormatan tertinggi awam India, Bharat Ratna
pada tahun 1971.
Namun begitu, dunia telah
digemparkan dengan berlakunya pembunuhan ke atas Perdana Menteri India Ketiga
itu pada tahun 1984. Pada 31 Oktober 1984, dua pengawal peribadi Gandhi iaitu
Satwant Singh dan Beant Singh telah menembak beliau dengan menggunakan senjata
perkhidmatan mereka di taman kediaman Perdana Menteri pada 1 Safdarjung Road,
New Delhi. Kehar Singh kemudiannya ditangkap kerana konspirasi dalam serangan
itu. Berikutan insiden ini, Satwant dan Kehar telah dihukum mati dan digantung
di Delhi.[2]
2.0 ASPEK EKONOMI
Semasa
tampuk pemerintahan Indira Gandhi, beliau telah mewarisi ekonomi yang lemah dan
bermasalah daripada pemerintah yang terdahulu. Hal ini menimbulkan permasalahan
bukan sahaja kepada beliau tetapi juga kepada rakyat di negara India itu
sendiri yang hidup dalam serba kekurangan berikutan ekonomi yang masih tidak
stabil. Bagi memperbaiki status ekonomi di India, beliau cuba membangunkan
semula dasar ekonomi dengan memperkenalkan pelbagai program-program baru.
2.1 MENINGKATKAN EKONOMI PERTANIAN
Peperangan
yang berlaku antara India dan Pakistan pada tahun 1965 serta diikuti dengan
krisis makanan yang diakibatkan oleh kekeringan, telah menyumbang kepada
masalah kebuluran ke atas rakyat India. Pertanian bukan sahaja sumber makanan
utama di India tetapi juga dijadikan sebagai sumber keperluan bahan mentah bagi
industri perindustrian. Namun, akibat daripada kekurangan baja serta kaedah
pertanian tradisional yang agak lapuk dan ketinggalan telah menyebabkan hasil
pertanian sukar untuk dihasilkan dengan baik dan akhirnya aktiviti pertanian
mula diabaikan.
Oleh itu, bagi membaiki masalah ini,
Indira Gandhi telah memberikan tumpuan serta menekankan aspek pertanian bagi
meningkatkan pertumbuhan ekonomi di India dan beliau telah melancarkan Revolusi
Hijau. Tahun 1969 dan 1970 merupakan tahun yang mana India menerima taburan
hujan yang agak bagus dan situasi ini telah menyumbang kepada peningkatan hasil
bijirin iaitu masing-masing sebanyak 99.5 tan dan 105 ½ tan.[3]
Berikutan peningkatan penghasilan bijirin ini, India telah mampu untuk
membekalkan bijirin kepada Bangladesh. Langkah ini dilihat sebagai permulaan
yang baik bagi melancarkan Revolusi Hijau walaupun penghasilan beras agak
perlahan.
Revolusi Hijau di India kemudiannya
memuncak di bawah pemerintahannya pada tahun 1970. Revolusi tersebut telah
mengubah negara India yang pada awalnya merupakan sebuah negara yang sangat
bergantung pada biji-bijian yang diimport dan terdedah kepada masalah kebuluran
kepada sebuah negara yang mampu menghasilkan makanan sendiri dan berjaya dalam
mencapai matlamatnya iaitu untuk menghasilkan bekalan makanan yang mencukupi.
Melalui Revolusi Hijau ini, ternyata
ia telah membuka peluang baru bagi membangunkan semula sektor pertanian. Pihak
kerajaan juga telah mengambil beberapa projek pengairan kecil, besar dan
pelbagai guna untuk membekalkan air yang mencukupi untuk kesuburan tanah serta
memudahkan petani untuk menjalankan aktiviti pertanian. Kerajaan juga telah menyediakan
peruntukan untuk menggali terusan pam tangan dan lain-lain untuk bekalan air
yang cukup dan banyak lagi agar golongan petani tidak bergantung sepenuhnya
kepada taburan hujan semata-mata.
Selain itu, Gandhi juga turut
memberikan bantuan dan galakan kepada aktiviti penyelidikan sebagai satu usaha
untuk membangunkan semula aktiviti pertanian. Kerajaan India telah memutuskan
untuk membangunkan sebanyak 500 Agro-Service
Centres sebagai projek percubaan.[4]
Pusat-pusat ini akan mengambil traktor dan pelbagai lagi kemudahan bagi
menjalankan aktiviti pertanian, membangunkan bengkel untuk membaiki mesin dan
sebagainya.[5]
Hal ini demikian kerana penggunaan alatan moden kurang digunakan pada ketika
itu dan menyebabkan hasil pertanian kurang membuahkan hasil. Oleh itu, tindakan
tersebut adalah salah satu langkah yang dilakukan oleh Gandhi untuk mengubah
sektor pertanian tradisional kepada yang lebih moden dengan harapan sektor
pertanian akan mampu menghasilkan hasil pertanian dalam kuantiti yang lebih
banyak dan berkualiti.
Makmal penyelidikan nuklear yang
pertama juga telah ditubuhkan di Indian
Agricultureal Research Institute di Pusa, New Delhi dan makmal ini
berperanan untuk mengaplikasikan teknologi nuklear dalam bidang pertanian.[6] Projek
ini telah dibiayai oleh kerajaan India dan United
Nation Development Fund yang telah memberikan bantuan dari segi peralatan,
keahlian dan kemudahan latihan.[7] Penyelidikan
nuklear ini berperanan untuk membaiki dan meningkatkan kualiti serta
penghasilan tanaman yang lebih baik seperti menggunakan kaedah mutasi bagi
menghasilkan benih-benih yang lebih bermutu serta yang pelbagai. Oleh itu,
dengan adanya pusat penyelidikan nuklear ini, aktiviti serta kaedah untuk
mengembangkan serta meningkatkan sektor pertanian dapat digiatkan.
2.2 DASAR NASIONALISASI
Dasar
nasionalisasi atau dasar memilknegarakan ke atas atas syarikat-syarikat swasta
juga telah diperkenalkan di Parlimen. Pada tahun 1968, beliau telah menyuarakan
hasrat serta peranan dan kepentingan dasar memiliknegarakan ke setiap pelusuk
negeri melalui Radio India.[8] Pada
tahun 1969, Gandhi telah melakukan satu kejayaan dengan memiliknegarakan empat
belas bank perdagangan utama.[9]
Objektif memiliknegarakan bank-bank
yang lebih besar yang pertama ialah penyingkiran kawalan oleh sebilangan
golongan, serta peruntukan kredit yang mencukupi untuk pertanian, industri
kecil dan eksport.[10] Pengurusan Bank akan menjadi kerjaya dan akan ada
kelas usahawan baru yang kepadanya kredit akan diperluaskan. Bank-bank akan kekal
sebagai autonomi atau diuruskan sendiri tetapi pekerja mereka kini adalah
merupakan kakitangan kerajaan. Gandhi
berpendapat bahawa bank memainkan peranan penting dalam bagi membangunkan dasar
ekonomi. Bagi individu yang mempunyai wang untuk dibelanjakan, bank-bank akan
mengawasi simpanan mereka di mana pulangan yang baik boleh diperolehi jika
mereka melakukan pengurusan yang bijak dan berkesan.
Selepas
berlakunya nasionalisasi ke atas bank, cawangan bank dalam sektor awam di India
meningkat lebih kurang 800 peratus dalam deposit dan pendahuluan mengalami
peningkatan yang besar dengan 11,000 peratus.[11]
Nasionalisasi juga menghasilkan pertumbuhan bank yang ketara. Bilangan cawangan
bank pula meningkat daripada 8,200 kepada lebih 62,000, kebanyakan yang telah
dibuka dalam tidak memiliki akaun bank, kawasan luar bandar.[12]
Dasar
nasionalisasi bukan sahaja membantu meningkatkan tabungan isi rumah, tetapi ia
juga menyediakan pelaburan besar dalam sektor tidak rasmi, dalam perusahaan
kecil dan sederhana, serta dalam bidang pertanian, dan menyumbang kepada
pembangunan wilayah dan pengembangan asas perindustrian dan pertanian India. Pada tahun 1971, Gandhi telah
melaksanakan dasar memiliknegarakan arang batu, besi, tembaga, penapisan,
tekstil kapas, dan industri insurans.[13] Kebanyakan
nasionalisasi ini telah dibuat untuk melindungi pekerjaan dan kepentingan yang
dianjurkan buruh manakala industri sektor swasta telah diletakkan di bawah
seliaan serta kawalan yang ketat.[14]
Pada tahun 1971 iaitu semasa perang
ke atas Pakistan, syarikat minyak swasta milik asing telah menolak untuk
membekalkan bahan api kepada Tentera Laut India dan Tentera Udara India.
Sebagai tindak balas, Gandhi telah memiliknegarakan syarikat minyak pada tahun
1973. Selepas nasionalisasi terhadap syarikat minyak utama seperti India Oil
Corporation (IOC), Hindustan Petroleum Corporation (HPCL) dan Bharat Petroleum
Corporation (BPCL) terpaksa menyimpan stok minimum minyak yang akan dibekalkan
kepada tentera apabila diperlukan.[15]
Tindakan beliau untuk memiliknegarakan syarikat swasta ternyata membantu dalam
meningkatkan ekonomi negara.
Selain
itu, dasar nasionalisasi insurans juga diperkenalkan di Parlimen pada 20
September 1972.[16]
Walaupun kini ia menjadi milik agensi kerajaan, namun kerajaan memberikan
kebebasan kepada syarikat tersebut dalam melakukan setiap perkara. Indian Iron
& Steel Company di Burnpur merupakan sebuah syarikat swasta dan aktiviti
perdagangannya dikelolakan dengan baik. Namun, pada tahun 1972, syarikat
tersebut mengalami kerugian yang teruk dan situasi ini memberikan kesan kepada
pekerja tenaga mahir di syarikat tersebut.[17]
Kerajaan India telah mengambil
keputusan untuk memiliknegarakan syarikat tersebut dan tindakan yang diambil
telah memberikan kelegaan kepada pekerja kerana kedudukan mereka akan lebih
terjamin. Oleh itu, tindakan Gandhi untuk memiliknegarakan syarikat swasta
bukanlah sia-sia kerana ia mampu menyelamatkan rakyat India daripada kehilangan
pekerjaan serta mampu mengelakkan daripada berlakunya masalah pengangguran
dalam kalangan rakyat India. Pada masa yang sama juga, dasar ini mampu
menguntungkan pihak kerajaaan kerana ia telah menjadi milik kerajaan
sepenuhnya.
Dasar nasionalisasi yang dilakukan
oleh Gandhi dilihat sebagi salah satu kejayaan kerana pelbagai syarikat swasta
telah berjaya dimiliknegarakan sekali gus meletakkan India sebagai sebuah
negara yang mampu bersaing dengan negara lain. Tindakan ini juga membolehkan
India untuk tidak terus bergantung harap dengan pihak luar untuk memberikan
bantuan kepada India. Melalui dasar nasionalisasi ini juga, ia dapat membantu
kerajaan untuk menstabilkan dasar ekonomi.
3.0 ASPEK SOSIAL
Selain
daripada aspek ekonomi, Indira Gandhi turut memberikan tumpuan kepada pembangunan
sosial di India. Aspek sosial dilihat sebagai pendekatan pembangunan yang
bertujuan meningkatkan taraf hidup rakyat India itu sendiri iaitu dengan
memenuhi keperluan serta kelengkapan hidup mereka. Situasi India yang paling
ketara pada ketika itu ialah mereka mengalami masalah kemiskinan dan kebajikan
mereka tidak terpelihara. Oleh itu, usaha untuk membaiki aspek sosial dalam
kalangan masyarakat amat ditekankan oleh Gandhi.
3.1 MEMBASMI KEMISKINAN
Indira
Gandhi pernah menyuarakan menifestonya bahawa beliau ingin membasmi kemiskinan
dengan memegang slogan ‘Garibi Hatao’
semasa pilihanraya diadakan. Akhirnya beliau telah memenangi kerusi majoriti di
Lok Sabha iaitu kira-kira 90 peratus majoriti.[18] Selepas
kemenangan tersebut, beliau cuba untuk merealisasikan menifestonya dengan
melancarkan pelbagai program untuk membaiki taraf hidup rakyat India.
Antara sumbangan utama Indira Gandhi
dalam aspek sosial ialah dengan memberikan tanah kepada rakyat yang tidak
mempunyai sebarang tanah.[19] Antara
satu daripada lima program untuk golongan miskin ialah dengan menguatkuasakan
had tertinggi ke atas pemilikan tanah.[20] Di
sesetangah kawasan perkampungan yang tidak membangun, tanah hanya dimiliki oleh
golongan yang berkemampuan dan bilangannya adalah sangat sedikit manakala
kebanyakan daripada mereka tidak mempunyai tanah sendiri ataupun memiliki tanah
yang berpetak kecil namun tidak mendatangkan sebarang keuntungan.
Rancangan keempat bagi Rancangan
Lima Tahun yang dikemukakan oleh Indira Gandhi ialah beliau telah menetapkan
had bagi seseorang individu itu untuk memiliki tanah.[21]
Tindakan ini dilakukan adalah untuk mengelakkan sesuatu pihak itu daripada menguasai
tanah secara berlebihan dan secara tidak langsung menyekat individu-individu
lain untuk turut sama memiliki tanah. Selepas berlakunya Perang 14 Hari, pengagihan
tanah kepada golongan petani telah dilakukan dan sekali gus membantu golongan
petani yang pada sebelum ini sering diabaikan untuk memiliki tanah. Melalui
perancangan ini, eksploitasi serta ketidakadilan dalam sistem agraria cuba
untuk dihapuskan.
Bagi
merealisasikan matlamat tersebut, sebanyak 653, 000 ekar telah diisytiharkan
sebagai saiz maksimum ladang yang dibenarkan, 313, 000 ekar telah diambil alih
oleh kerajaan negeri dan sebanyak 136, 000 ekar telah diagihkan kepada rakyat
yang tidak mempunyai tanah.[22] Selain
itu, Melalui Suruhanjaya Perancangan, Gandhi telah melancarkan Perbadanan
Perumahan untuk golongan berpendapatan rendah.[23]
Suruhanjaya tersebut berperanan untuk menggalakkan dan membiayai negeri untuk
membina kawasan perumahan bagi pekerja yang berpendapatan rendah.
Melalui langkah-langkah yang diambil
oleh pihak kerajaan, ternyata mereka memandang serius hal ini dan sama sekali
tidak ingin mengabaikan golongan bawahan. Pengagihan yang sama rata juga
diberikan kepada mereka dengan harapan tanah tersebut dapat digunakan dengan
sebaik mungkin bagi membaiki taraf hidup mereka daripada miskin kepada yang
lebih baik. Tindakan kerajaan untuk
menetapkan had ke atas pemilikan tanah juga dilihat sebagai satu langkah yang
bijak bagi mengelakkan golongan atasan daripada terus mengeksploitasi tanah.
Oleh itu, istilah golongan kaya terus kaya dan golongan miskin terus miskin
juga dapat dielakkan.
3.2 PERANCANGAN KELUARGA
Dalam
aspek kesejahteraan sosial pula, Gandhi telah menekankan dasar perancangan
keluarga kerana beliau melihat ia adalah salah satu kaedah untuk membantu
mensejahterakan rakyat. Beliau berpendapat bahawa populasi merupakan aset
sesebuah negara.
Gandhi cuba menekankan bahawa aspek
perancangan keluarga memainkan peranan yang penting dalam pembentukan sesebuah
masyarakat. Apabila Gandhi melihat
kesanggupan rakyat India terlibat dalam pelaksanakan program pertanian serta
program tersebut mendapat sambutan yang baik maka beliau juga menganggap bahawa
program perancangan keluarga ini juga akan berjaya mendapat sambutan daripada
masyarakat India. Menurut beliau:
“...the
very significance of calling our movement family planning and not population control is to secure the
welfare of our people. And since the family is
the most real enduring of human institutions we naturally have to achieve this welfare in terms of happiness of
children, wives and husbands”[24]
Berdasarkan kenyataan tersebut,
Gandhi menjelaskan bahawa program tersebut bukanlah bertujuan bagi mengawal
populasi masyarakat di India, sebaliknya ia adalah salah satu cara untuk
menjaga kebajikan masyarakat. Jika dilihat dari satu sisi, populasi masyarakat
yang banyak tetapi terabai dan tidak dijaga kebajikan mereka maka ia adalah
satu perkara yang sia-sia serta mendatangkan kesan yang buruk ke atas
masyarakat India. Oleh itu, berlakunya
masalah seperti kemiskinan dan kebuluran kerana ketua keluarga tidak mampu
untuk menampung kos sara hidup ahli keluarganya. Sebaliknya sekiranya mereka
melakukan perancangan keluarga, kehidupan mereka akan lebih teratur dan
kebajikan mereka akan lebih terkawal.
Oleh itu, beliau menggalakkan rakyat India
untuk melakukan perancang keluarga dan pelbagai poster telah dihebahkan di
setiap klinik untuk mewujudkan kesedaran dalam kalangan masyarakat. Beliau
turut menyampaikan slogan, “Family
Planning For 100 Million Couple”.[25] Wanita
juga diberikan perkhidmatan percuma dan pada masa yang sama insentif kewangan
juga turut ditawarkan.[26] Selain
itu, wanita turut didedahkan dengan perlu adanya perancangan keluarga dan
didikan secara tidak langsung ini telah diberikan melalui para doktor dan pihak
kerajaan sendiri. Klinik-klinik juga ditempatkan di kawasan yang mudah untuk
dicapai. Program ini mendapat sambutan daripda rakyat India dan kadar kelahiran
di India semakin menurun walaupun tidak begitu ketara.[27]
3.3 MENINGKATKAN TARAF PENDIDIKAN
Indira
Gandhi turut menitikberatkan aspek pendidikan dan kesejahteraan untuk rakyat
India. Pada tahun 1947 hingga 1950, seramai 23 million sahaja kanak-kanak yang
pergi ke sekolah, namun ia terus meningkat kepada 83 million menjelang tempoh
pemerintahan beliau.[28]
Hal ini jelas menggambarkan bahawa beliau amat mengambil berat aspek pendidikan
kerana untuk membangunkan sesebuah negara itu, beliau haruslah membangunkan
rakyat di negara itu terlebih dahulu.
Aspek pendidikan dilihat sebagai
suatu yang amat penting kerana dengan adanya ilmu, mereka mampu menyumbangkan
tenaga dalam pelbagai jenis sektor pekerjaan dan sekali gus membantu dalam
meningkatkan ekonomi negara. Seperti yang diketahui, India mempunyai populasi
rakyat yang ramai namun jika hanya bergantung kepada populasi yang ramai tetapi
rakyat itu sendiri tidak menyumbang apa-apa kepada negara maka ia adalah satu
kerugian yang besar. Sebaliknya, situasi ini hanya akan menyumbang kepada
masalah pengangguran dan pada masa yang sama wujudnya masyarakat yang miskin
dan buta huruf. Oleh itu, dengan adanya pendidikan maka kehidupan rakyat akan
lebih terjamin kerana wujudnya kebolehpasaran dalam kalangan masyarakat.
Oleh itu, apabila Gandhi mula
menitikberatkan isu kepentingan pendidikan kepada masyarakat, maka masyarakat
khusunya ibu bapa mula cakna akan isu ini. Ibu bapa mula bersifat lebih terbuka
untuk menghantar anak-anak mereka ke sekolah dengan harapan anak mereka akan
menjadi orang yang berilmu sekali gus dapat membantu mereka meningkatkan taraf
hidup mereka kepada yang lebih baik. Program ini ternyata telah membuahkan
hasil apabila berlakunya peningkatan jumlah kanak-kanak yang pergi sekolah pada
ketika itu.
3.4 DASAR BAHASA
Dalam aspek sosial ini juga, Gandhi
telah melakukan pembaharuan berkaitan dengan penggunaan bahasa di India. Sebelum
ini, penggunaan bahasa di India banyak dipengaruhi oleh bahasa asing khususnya
bahasa Inggeris. Pada ketika itu, penggunaan bahasa Inggeris adalah lebih
dominan di India. Namun begitu, Gandhi cuba untuk melakukan pembaharuan bagi
memartabatkan bahasa Hindi.
Di bawah Perlembagaan India 1950, bahasa
Hindi telah menjadi bahasa rasmi negara menjelang tahun 1965.[29]
Namun, perubahan yang berlaku ini tidak dapat diterima oleh semua pihak
terutamanya golongan bukan Hindi dan mereka mahu kerajaan untuk terus
menggunakan bahasa Inggeris dalam setiap urusan kerajaan. Apabila menyedari
bahawa wujudnya tentangan daripada golongan bukan Hindi ini, Gandhi cuba
mencari solusi bagi mengelakkan tentangan daripada golongan bukan Hindi dan
pada masa yang sama ingin memastikan bahasa Hindi dapat dimartabatkan.
Pada tahun 1967, Gandhi telah membuat
satu pindaan perlembagaan yang telah meperuntukkan bahawa penggunaan kedua-dua
bahasa Hindi dan bahasa Inggeris sebagai bahasa rasmi.[30] Tindakan
Gandhi ini akhirnya dipersetujui oleh semua pihak.
Tindakan kerajaan untuk menggunakan
kedua-dua bahasa tersebut akhirnya telah memuaskan hati kedua-dua pihak
terutamanya golongan yang tidak menyokong penggunaan bahasa Hindi sepenuhnya di
India. Tindakan Gandhi ini juga adalah salah satu usaha beliau agar bahasa
Hindi dapat berdiri gah setanding dengan negara yang lain dan ia juga adalah
salah satu tindakan yang memperlihatkan bahawa beliau tidak ingin India hilang
akan identitinya yang tersendiri.
4.0 ASPEK POLITIK
Dalam
aspek politik, Gandhi telah menjalankan beberapa dasar atau program bagi tujuan
mengukuhkan sistem politik di India. Selain itu, Gandhi bukan sahaja menjalankan
dasar politik di dalam negara tetapi juga dengan negara-negara lain. Dasar
politik ini juga dijalinkan bagi mengukuhkan hubungan serantau antara India dan
negara terbabit bagi memenuhi keperluan-keperluan tertentu.
4.1 PENTADBIRAN
Pada
tahun 1966, Gandhi telah menerima permintaan daripada Akali Dal iaitu parti
politik Sikh di India untuk menyusun semula Punjab mengikut baris linguistik. Hindi
yang berbahasa separuh daripada selatan Punjab telah menjadi negeri yang
berasingan daripada Haryana, manakala bahasa Pahari yang digunakan di kawasan
berbukit di timur utara telah menyertai Himachal Pradesh.[31] Melalui
tindakan tersebut, beliau amat berharap agar beliau dapat menghindari konflik
politik yang semakin meningkat antara Hindu dan kumpulan Sikh di rantau ini.
Walau
bagaimanapun, isu kontroversi yang dianggap tidak dapat diselesaikan oleh Akali
adalah berkenaan dengan status Chandigarh iaitu sebuah bandar yang makmur di
sempadan Punjab-Haryana. Namun begitu, Gandhi telah mengisytiharkan wilayah
tersebut sebagai sebuah wilayah kesatuan yang dikongsi bersama oleh kedua-dua
negeri.[32]
Pada tahun 1971, kemenangan ke atas
Pakistan telah menjadikan India berkuasa ke atas Kashmir dan Gandhi telah
menunjukkan bahawa beliau tidak akan membuat konsesi utama di Kashmir. Perkara
yang paling ketara semasa pemisahan Kashmir ialah Sheikh Abdullah terpaksa
mengiktiraf kawalan India di Kashmir berdasarkan perintah baru di Asia Selatan.
Keadaan ini telah kembali biasa pada tahun-tahun selepas perang iaitu selepas
Abdullah bersetuju melakukan perjanjian
dengan Gandhi. Berdasarkan perjanjian itu, beliau bersetuju untuk
memberhentikan permintaan pungutan suara dalam untuk mendapatkan status
autonomi khas ke atas Kashmir. Pada tahun 1975, Gandhi telah mengisytiharkan
negeri Jammu dan Kashmir sebagai unit konstituen India.[33]
Pada
tahun 1972, Gandhi memberikan kenegaraan kepada Meghalaya, Manipur dan Tripura,
manakala Frontier Agensi Utara-Timur telah diisytiharkan sebagai wilayah
kesatuan dan dinamakan semula sebagai Arunachal Pradesh.[34]
Peralihan kepada kenegaraan untuk wilayah ini telah berjaya diselia semasa
pentadbiran beliau kemudian diikuti oleh pengilhakan Sikkim pada tahun 1975.[35]
Melalui penubuhkan enam buah negeri iaitu Haryana (1966), Himachal Pradesh
(1971), Meghalaya, Manipur dan Tripura (1972), dan akhirnya Sikkim (1975) lalu
menjadikan jumlah negeri kepada 22 buah.[36]
Beliau juga telah menubuhkan Arunachal Pradesh dan Mizoram (1972) sebagai
Kesatuan Wilayah.[37]
Tindakan Gandhi ini dilihat sebagai
salah satu kejayaan yang besar kerana beliau mampu meluaskan wilayah
pentadbiran dengan menubukan enam buah negeri. Pada masa yang sama, tindakan Gandhi
juga dapat mengelakkan konflik politik yang semakin tegang di antara Hindu dan
kumpulan Sikh di rantau tersebut.
4.2 PROGRAM NUKLEAR
Antara
sumbangan lain Gandhi ialah beliau turut menjalankan serta meneruskan program
nuklear yang pada sebelum ini telah dibangunkan oleh bekas Perdana Menteri
India iaitu Jawaharlal Nehru. Gandhi telah membangunkan senjata nuklear pada
tahun 1967, sebagai tindak balas kepada Test
No. 6 oleh Republik Rakyat China. Gandhi melihat ujian ini sebagai ugutan
nuklear Cina.[38]
Oleh itu, Gandhi telah menggunakan pandangan Nehru bahawa program nuklear
tersebut adalah untuk mewujudkan kestabilan dan keselamatan demi kepentingan
India sebagai bebas daripada negara kuasa besar nuklear.
Program ini terlaksana sepenuhnya
pada tahun 1974, apabila Dr Raja Ramanna melaporkan kepada Gandhi bahawa India
mempunyai keupayaan untuk menguji senjata nuklearnya yang pertama. Gandhi telah
memberikan kebenaran secara lisan daripada ujian ini, dan persiapan telah
dibuat di pangkalan tentera lama iaitu Indian
Army Pokhran Test Range. Pada tahun 1974, India telah berhasil menjalankan
ujian nuklear bawah tanah dan secara tidak rasmi kod tersebut dinamakan sebagai
“Smiling Buddha" iaitu terletak berhampiran
kampung padang pasir Pokaran di Rajasthan.
Semasa menjalankan program tersebut,
telah timbul beberapa masalah daripada sesetengah pihak misalnya Pakistan yang
menentang keras perlaksanaan program nuklear tersebut. Kemarahan telah tercetus
di Pakistan dan Perdana Menteri Pakistan iaitu Zulfi Ali Bhutto telah
menyifatkan ujian ini sebagai "hegemoni India" untuk menakut-nakutkan
Pakistan. Oleh itu, bagi mendamaikan keadaan, Gandhi telah menulis surat kepada
Bhutto bagi menjelaskan isu tersebut. Gandhi menerangkan bahawa ujian tersebut bertujuan
menjaga keamanan dan salah satu komitmen India untuk membangunkan programnya
bagi tujuan industri dan kegunaan saintifik.
Tindakan Gandhi ini sedikit sebanyak
telah meredakan ketegangan yang berlaku. Tindakan Gandhi untuk memajukan
program nuklear juga dilihat sebagai salah satu tindakan yang bijak bagi
menjamin keselamatan India. Melalui program nuklear juga, India dapat
menggalakkan lagi pertumbuhan ekonomi di negaranya khususnya dalam bidang
pertanian.
4.3 HUBUNGAN INDIA – AFRIKA
Selepas
Gandhi menjadi Perdana Menteri, hubungan diplomatik dan ekonomi dengan
negara-negara yang telah berpihak dengan India dalam Perang China-India telah
berkembang.[39]
Gandhi telah memulakan rundingan dengan kerajaan Kenya untuk menubuhkan
Kerjasama Pembangunan Afrika-India. Kerajaan India juga mula mempertimbangkan
kemungkinan untuk membawa orang India menetap di Afrika dalam rangka matlamat
dasarnya untuk membantu memulihkan pengaruhnya. Gandhi telah mengisytiharkan bahawa
rakyat yang berasal dari India yang menetap di Afrika sebagai Ambassors India.[40]
Kejayaan dasar luar dan dalam negeri
pada tahun 1970-an yang digerakkan secara aktif oleh Gandhi telah berjaya
membina semula imej India di mata negara-negara Afrika. Kemenangan ke atas
Pakistan dan India yang memiliki senjata nuklear juga telah menunjukkan tahap
kemajuan yang dimiliki oleh India. Tambahan pula, tamatnya perjanjian Indo
-Soviet pada tahun 1971 dan ancaman kuasa besar Barat iaitu Amerika Syarikat
untuk menghantar tenteranya ke Teluk Bengal semasa kemuncak krisis Pakistan
Timur telah membolehkan India untuk mendapatkan semula imej anti-imperialis.[41]
Gandhi secara terbuka dan dengan
penuh semangat amat menyokong perjuangan-perjuangan kemerdekaan di Afrika.[42] Pada
masa yang sama, pengaruh China di Afrika telah menurun kerana berlakunya
pergolakan dengan Kesatuan Soviet.[43]
Tindakan yang dilakukan oleh Gandhi adalah salah satu cara untuk memulihkan
serta mewujudkan jalinan persahabatan yang baik antara India dan Afrika.
Sekiranya hubungan ini terus dipelihara, sudah pasti ia akan membawa keuntungan
kepada kedua-dua belah pihak baik dari segi politik mahupun ekonomi.
4.4 MENJALINKAN HUBUNGAN INDIA – PAKISTAN
Selepas
berlakunya Perang 14 Hari, agenda utama yang ditekankan di dalam dasar luar
ialah perbincangan dengan Presiden Bhutto iaitu Presiden Pakistan dan ia adalah
salah satu pencapaian yang tidak mampu dicapai oleh mana-mana Perdana Menteri
India sebelum ini.[44]
Tujuannya adalah untuk menjalinkan hubungan baik antara India dan Pakistan yang
pada sebelum ini dilanda pergolakan.
Langkah pertama yang dilakukan oleh
Gandhi adalah dengan mengadakan dialog dengan Pakistan pada bulan Jun 1972
bersama dengan Presiden Bhutto di Simla. Bagi membuktikan bahawa India tidak
berminat ke atas perebutan wilayah, Gandhi telah bercadang untuk memulangkan 5,
600 batu persegi wilayah Pakistan yang telah diambil oleh tentera India di
Pakistan Barat.[45]
Tindakan ini merupakan tanda muhibah yang bukan sahaja dilihat oleh Presiden
Pakistan tetapi juga negara lain di dunia.
Pakatan Simla yang ditandatangani
oleh Presiden Pakistan dan Perdana Menteri India dilihat sebagai permulaan era
baru ke arah jalinan hubungan di antara kedua buah negara itu. Ghandi di dalam
ucapannya menjelaskan bahawa mereka seharusnya memulakan satu hubungan yang
baru dengan melupakan masa lalu dan terus bergerak ke hadapan.[46] Kedua-dua
kerajaan tersebut telah mengambil langkah-langkah dalam kuasa mereka untuk
menghalang propaganda permusuhan yang ditujukan antara satu sama lain.
Kedua-dua negara juga telah bersetuju untuk menggalakkan penyebaran maklumat yang akan
menggalakkan pembangunan hubungan persahabatan antara mereka.
5.0 KESIMPULAN
Tuntasnya,
pembangunan India dalam aspek politik, sosial dan ekonomi amat terserlah semasa
era kepimpinan Indira Gandhi. Tiada siapa yang menyangka bahawa tangan yang
menghayun buayan mampu menggoncang dunia. Kehebatan beliau terserlah apabila
beliau berjaya membangunkan India kepada yang lebih baik daripada era sebelum
pemerintahan beliau.
Pada hari sebelum kematiannya iaitu 30
Oktober 1984, beliau telah membuat lawatan ke Orissa dan telah memberikan
ucapan terakhir iaitu:
“I
am alive today, I may not be there tomorrow...I shall continue to serve until my last breath and when I die, I can say,
that every drop of my blood will invigorate
India and strengthen it.”[47]
Perjuangan Indira Gandhi bukanlah
perjuangan yang sia-sia dan ternyata ia membuahkan hasil. Setiap program atau
dasar yang dijalankan oleh beliau adalah salah satu cara untuk memastikan
bahawa rakyat India sentiasa terjaga dan mendapat apa yang terbaik untuk mereka.
Pembunuhan yang berlaku ke atas beliau pada tahun 1984 adalah sesuatu yang
mengejutkan dan boleh dikatakan bahawa India mengalami suatu kehilangan yang
besar. Namun begitu, kematian beliau bukanlah satu pengakhiran untuk India
tetapi ia adalah satu permulaan bagi India untuk terus melangkah ke hadapan.
Bagi mengenang jasa dan pengorbanan beliau,
bebarapa bangunan telah dinamakan atas nama beliau, misalnya kerajaan pusat kos
rendah program perumahan untuk golongan miskin luar bandar telah dinamakan
sebagai Indira Awaas Yojana sempena
namanya. Lapangan Terbang di New Delhi dinamakan sebagai Lapangan Terbang
Antarabangsa Indira Gandhi. Indira Gandhi Universiti Terbuka Kebangsaan,
universiti yang terbesar di dunia, juga dinamakan sempena namanya. Kongres
Kebangsaan India juga turut mewujudkan satu anugerah tahunan iaitu Anugerah
Indira Gandhi untuk Integrasi Nasional pada tahun 1985 dan diberikan pada ulang
tahun kematiannya.[48]
6.0 RUJUKAN
Anjali
Ghosh. 2009. India's Foreign Policy. New Jersey: Pearson Education.
Blema
Steinberg. 2008. Women in Power: The Personalities and Leadership Styles of Indira Gandhi, Golda Meir, and
Margaret Thatcher. Montreal: McGill- Queen's
Press.
D.
Muraleedharan. 2009. Modern Banking:
Theory and Practice. New Delhi: PHI Learning
Pvt. Ltd.
Ela Sen. 1973. Indira
Gandhi: A Biography. London: Peter Owen Limited.
Emma
Mawdsley & Gerard McCann. 2011. India in Africa: Changing Geographies of Power. United Kingdom:
Fahamu Books & Pambazuka Press Publication
H. Y. Sharda Prasad & K. Natwar-Sigh. 1975. India: The Speeches and Reminiscences
of Indira Gandhi Prime Minister of India. Calcutta: D. Mehra, Rupa & Co.
Henry C. Hart, Indira
Ghandi’s India: A Political System Reappraised, 1976, Colorado : Westview Press.
J.
Barkley Rosser & Marina V. Rosser, Comparative
Economics in Transforming the World
Economy, 2004, Massachusetts: MIT Press
Jayanta
Kumar Ray. 2007. Aspects of India's International Relations, 1700 to
2000: South Asia and the World.
India: Pearson Education.
Kenneth
Pletcher. 2010. The History of India. New York: The Rosen
Publishing Group.
Nayantara Sahgal. 1978. Indira Gandhi: Her Road To Power. London: Macdonald & Co.
Pranay
Gupte. 2012. Mother India: A Political Biography of Indira Gandhi. London:
Penguin Books.
Ved
P. Luthra. 2005. Poverty And Economic Reforms. New Delhi: Sarup
& Sons.
Yogendra
Kumar Malik. 1988. India: The Years of Indira Gandhi. Boston: Brill
Publishers.
[1] Ela
Sen. Indira Gandhi: A Biography.
1973. London: Peter Owen Limited. Hlm. 18.
[11] D. Muraleedharan, Modern Banking: Theory and Practice,
2009, New Delhi: PHI Learning Pvt. Ltd., hlm. 4.
[13] J. Barkley Rosser & Marina V.
Rosser, Comparative Economics in Transforming the World
Economy,
2004, Massachusetts: MIT Press, hlm., 468–470.
[20] Henry C.
Hart, Indira Ghandi’s India: A Political
System Reappraised, 1976, Colorado : Westview Press, hlm. 25
[24] H.
Y. Sharda Prasad & K. Natwar-Sigh,
India: The Speeches and Reminiscences of Indira Gandhi Prime Minister of India,
1975, Calcutta: D. Mehra, Rupa & Co., hlm. 78
[30] Blema Steinberg, Women in
Power: The Personalities and Leadership Styles of Indira Gandhi, Golda Meir,
and Margaret Thatcher, 2008, Montreal: McGill-Queen's Press,
hlm., 79–95.
[33] Jayanta Kumar Ray, Aspects
of India's International Relations, 1700 to 2000: South Asia and the World,
2007, India: Pearson Education, hlm., 493.
[34] Pranay Gupte, Mother
India: A Political Biography of Indira Gandhi, 2012, London: Penguin Books,
hlm. 302.
[35] Yogendra Kumar Malik, India:
The Years of Indira Gandhi, 1988, Boston: Brill Publishers, hlm., 120-121.
[42] Emma Mawdsley & Gerard
McCann, India in Africa:
Changing Geographies of Power,
2011, United Kingdom: Fahamu Books & Pambazuka Press Publication,
hlm., 51–52.
[47] Pranay Gupte, Mother
India: A Political Biography of Indira Gandhi, 2012, London: Penguin Books,
hlm. 302.
No comments:
Post a Comment